بوتو به دنبال طرح مارشال

این کتاب با عنوان «آشتی میان اسلام، غرب و دمکراسی» به موضوع شبه‌نظامیان و چگونگی مقابله با آنها و موضوع خشونت پرداخته بود. نظرات او در این کتاب نشان می‌دهد که او در سال‌های گذشته که در تبعید بوده، بیش از هر موضوع دیگری، به شبه‌نظامیان و چگونگی مقابله با آنها در کشوری مانند پاکستان و کشورهای دیگر منطقه فکر کرده‌است. برنامه او برای مقابله با این نظامی‌گری افراطی، طرحی مانند طرح «مارشال» بعد از جنگ جهانی دوم دراروپا، برای منطقه خاورمیانه است. او معتقد بود که اجرای یک برنامه جامع سیاسی، اقتصادی و حقوقی برای کشورهایی مانند پاکستان، می‌توانند به استقرار کامل دمکراسی و اصلاح زیرساخت‌ها منجر شود. بوتو، آموزش را اصلی‌ترین عامل بنیادی برای ایجاد یک طبقه متوسط در جامعه پاکستان می‌دانست و معتقد بود، با اجباری‌کردن آموزش، می‌توان با مدرسه‌های مذهبی تندروهایی مانند طالبان مقابله کرد. او می‌گفت که این مدارس با تربیت افراطیون با جذب فرزندان خانواده‌های فقیر در کشورهایی مانند پاکستان، به آنها «خون‌ریختن» می‌آموزند. اما اگر مدارسی که تنها آموزش واقعی را به کودکان و نوجوانان می‌دهند دایر باشند و به‌صورت رایگان و اجباری، آن‌ها را آموزش دهند، کمتر کسی جذب مدارس افراطیون خواهد شد. به اعتقاد خانم بوتو، غرب می‌تواند در این مسیر با کمک مستقیم مالی خود، به استقرار این مدارس کمک کنند. او به غرب توصیه می‌کند که به‌جای دستکاری در کتاب‌های درسی مدارس در کشورهای عربی و کشورهایی مانند پاکستان، روی گسترش مدارس در مرحله نخست و فراهم کردن امکان آموزش برای همه، در این کشورها متمرکز شود.
پیشنهاد دیگر بوتو، ایجاد صندوقی در کشورهای تولیدکننده نفت در خلیج فارس بود به نام «صندوق سرمایه‌گذاری مسلمانان» که در آن بخشی از پول و درآمد نفت جمع شود و به آموزش و کمک به مردم فقیر در کشورهای مسلمان اختصاص یابد. بوتو فقر را از اصلی‌ترین معضلات در کشور پاکستان می‌دانست. به همین دلیل طرحی مانند طرح مارشال که کشور آلمان را بعد از جنگ جهانی دوم احیا کرد، از نظر بوتو طرحی کمک‌کننده برای پاکستان بود. نخست وزیر پیشین پاکستان، از شیوه سال‌های اخیر آمریکا در کمک مالی به پاکستان به شدت انتقاد کرده و می‌گفت، این کمک‌ها بیشتر به ارتش و دولت می‌رسد. از سال 2001 تا کنون آمریکا بیش از 10 میلیارد دلار به پاکستان کمک کرده‌است.